يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُواْ كُتِبَ عَلَيْكُمُ الْقِصَاصُ فِي الْقَتْلَى الْحُرُّ بِالْحُرِّ وَالْعَبْدُ بِالْعَبْدِ وَالأُنثَى بِالأُنثَى فَمَنْ عُفِيَ لَهُ مِنْ أَخِيهِ شَيْءٌ فَاتِّبَاعٌ بِالْمَعْرُوفِ وَأَدَاء إِلَيْهِ بِإِحْسَانٍ ذَلِكَ تَخْفِيفٌ مِّن رَّبِّكُمْ وَرَحْمَةٌ فَمَنِ اعْتَدَى بَعْدَ ذَلِكَ فَلَهُ عَذَابٌ أَلِيمٌ
﴿١٧٨﴾
سورة البقرة
(2/178) Ja ejjuchellesine amenu kutibe alejkumul kßaßu fil katla el hurru bil hurri wel abdu bil abdi wel unßa bil unßa fe men ufije lechu min achichi schej’un fettibaun bil ma’rufi we edaun ilejchi bi ichßan (ichßanin), salicke tachfifun min rabbickum we rachmech (rachmetun), fe meni’teda ba’de salicke fe lechu asabun elim (elimun).
Sura al-Baqara