وَرَفَعَ أَبَوَيْهِ عَلَى الْعَرْشِ وَخَرُّواْ لَهُ سُجَّدًا وَقَالَ يَا أَبَتِ هَذَا تَأْوِيلُ رُؤْيَايَ مِن قَبْلُ قَدْ جَعَلَهَا رَبِّي حَقًّا وَقَدْ أَحْسَنَ بَي إِذْ أَخْرَجَنِي مِنَ السِّجْنِ وَجَاء بِكُم مِّنَ الْبَدْوِ مِن بَعْدِ أَن نَّزغَ الشَّيْطَانُ بَيْنِي وَبَيْنَ إِخْوَتِي إِنَّ رَبِّي لَطِيفٌ لِّمَا يَشَاء إِنَّهُ هُوَ الْعَلِيمُ الْحَكِيمُ
﴿١٠٠﴾
سورة يوسف
(12/100) We refea ebewejchi alel arsch we harru lechu sudscheda (sudscheden) , we kale ja ebeti haza te’wilu ru’jaje min kablu kad dschealecha rabbi hackka (hackkan) , we kad achßene bi iz achredscheni mineß sidschni we dschae bickum minel bedwi min ba’di en nezegasch schejtanu bejni we bejne hweti, inne rabbi latifun lima jescha’ (jeschau) innechu huwel alimul hackim (hackimu).
Sura Yusuf