هُوَ الَّذِيَ أَنزَلَ عَلَيْكَ الْكِتَابَ مِنْهُ آيَاتٌ مُّحْكَمَاتٌ هُنَّ أُمُّ الْكِتَابِ وَأُخَرُ مُتَشَابِهَاتٌ فَأَمَّا الَّذِينَ في قُلُوبِهِمْ زَيْغٌ فَيَتَّبِعُونَ مَا تَشَابَهَ مِنْهُ ابْتِغَاء الْفِتْنَةِ وَابْتِغَاء تَأْوِيلِهِ وَمَا يَعْلَمُ تَأْوِيلَهُ إِلاَّ اللّهُ وَالرَّاسِخُونَ فِي الْعِلْمِ يَقُولُونَ آمَنَّا بِهِ كُلٌّ مِّنْ عِندِ رَبِّنَا وَمَا يَذَّكَّرُ إِلاَّ أُوْلُواْ الألْبَابِ
﴿٧﴾
سورة آل عمران
(3/7) Huvallazee anzala aalaykal kiteaba minhu eayeatun muhkameatun hunna ummul kiteabi va uhaaru mutasheabiheat(mutasheabiheatun), fa ammeallazeena fee kuloobihim zaygun fa yattabioona mea tasheabaha minhubtigeaal fitnati vabtigeaa ta’veelihi, va mea yaa’lamu ta’veelahoo illealleah(illealleahu), var reasihoona feel ilmi yakooloona eamannea bihee, kullun min indi raabbinea, va mea yazzakkaru illea ulool albeab(albeabi).
Surah Al Imran