الطَّلاَقُ مَرَّتَانِ فَإِمْسَاكٌ بِمَعْرُوفٍ أَوْ تَسْرِيحٌ بِإِحْسَانٍ وَلاَ يَحِلُّ لَكُمْ أَن تَأْخُذُواْ مِمَّا آتَيْتُمُوهُنَّ شَيْئًا إِلاَّ أَن يَخَافَا أَلاَّ يُقِيمَا حُدُودَ اللّهِ فَإِنْ خِفْتُمْ أَلاَّ يُقِيمَا حُدُودَ اللّهِ فَلاَ جُنَاحَ عَلَيْهِمَا فِيمَا افْتَدَتْ بِهِ تِلْكَ حُدُودُ اللّهِ فَلاَ تَعْتَدُوهَا وَمَن يَتَعَدَّ حُدُودَ اللّهِ فَأُوْلَئِكَ هُمُ الظَّالِمُونَ
﴿٢٢٩﴾
سورة البقرة
(2/229) At taaleaku marraatean(marraateani), fa imseakun bi maa’roofin av tasreehun bi ihsean(ihseanin), va lea yaahıllu lakum an ta’huzoo mimmea eataytumoohunna shay’an illea an yaheafea allea yukeemea hudoodaalleah(hudoodaalleahi), fa in hıftum allea yukeemea hudoodaalleahi, fa lea cuneahaa aalayhimea fee maftadat bih(bihee), tilka hudoodulleahi fa lea taa’tadoohea, va man yataaadda hudoodaalleahi fa uleaika humuz zealimoon(zealimoona).
Surah Al-Baqarah