وَقَالَ الشَّيْطَانُ لَمَّا قُضِيَ الأَمْرُ إِنَّ اللّهَ وَعَدَكُمْ وَعْدَ الْحَقِّ وَوَعَدتُّكُمْ فَأَخْلَفْتُكُمْ وَمَا كَانَ لِيَ عَلَيْكُم مِّن سُلْطَانٍ إِلاَّ أَن دَعَوْتُكُمْ فَاسْتَجَبْتُمْ لِي فَلاَ تَلُومُونِي وَلُومُواْ أَنفُسَكُم مَّا أَنَاْ بِمُصْرِخِكُمْ وَمَا أَنتُمْ بِمُصْرِخِيَّ إِنِّي كَفَرْتُ بِمَآ أَشْرَكْتُمُونِ مِن قَبْلُ إِنَّ الظَّالِمِينَ لَهُمْ عَذَابٌ أَلِيمٌ
﴿٢٢﴾
سورة إبراهيم
(14/22) Va kealash shayteanu lammea kudıyal amru innaalleaha vaaadakum vaa’dal haakkı va vaaadtukum fa aahlaftukum, va mea keana liya aalaykum min sulteanin illea an daaavtukum fastacabtum lee, fa lea taloomoonee va loomoo anfusakum, mea ana bi musrihikum va mea antum bi musrıhıyy(musrıhıyya), innee kafartu bi mea ashraktumooni min kaabl(kaablu), innaaz zealimeena lahum aazeabun aleem(aleemun).
Surah Ibrahim